Ps 118:95-96
Czekali na mnie grzesznicy, ażeby mnie zgubić, a ja pojęłam Twoje nakazy: widziałam, że ma granice Wszelka doskonałość, nakaz Twój sięga najdalej.
Ps 118:1
Błogosławieni których droga jest niepokalana: którzy postępują zgodnie z prawem Pana.
Chwała Ojcu…
Czekali na mnie grzesznicy, ażeby mnie zgubić, a ja pojęłam Twoje nakazy: widziałam, że ma granice Wszelka doskonałość, nakaz Twój sięga najdalej.

Prosimy Cię, Panie, niechaj nas wspiera pośrednictwo świętej Marii Magdaleny, której prośbami ubłagany wskrzesiłeś jej brata Łazarza, od czterech dni już pochowanego:
Który żyjesz…

Pnp 3:2-5; 8:6-7
Liturgia stosuje do św. Marii Magdaleny tekst Pieśni nad pieśniami. O świcie dnia zmartwychwstania udała się ona do grobu i nie zastawszy ciała Chrystusowego, pragnęła je znaleźć. «Wzięto Pana mego, a nie wiem, gdzie Go położono… Panie, jeśliś ty go zabrał, powiedz mi gdzieś Go złożył, a ja Go wezmę». Gdy Chrystus się jej objawił, «znalazła Tego, którego miłuje jej dusza» (por. ewangelię z Czwartku Wielkanocnego).
Wstanę i obejdę miasto: po zaułkach i ulicach szukać będę tego, którego miłuje dusza moja. Szukałam go, a nie znalazłam. Napotkali mnie stróże, którzy strzegą miasta. Czyście widzieli tego, którego miłuje dusza moja? Gdym ich nieco minęła, znalazłam tego, którego miłuje dusza moja. Zatrzymałam go, a nie puszczę, aż wprowadzę go do domu matki mojej i do komnaty mej rodzicielki. Zaklinam was, córki jerozolimskie, na kozice i polne jelenie, nie budźcie i snu nie przerywajcie umiłowanej, aż sama zechce. Połóż mnie jako pieczęć na serce twoje i jako pieczęć na ramię twoje, bo miłość jest mocna jak śmierć, a zazdrość nieustępliwa jak świat umarłych. Pochodnie jej to pochodnie ognia i płomieni. Wiele wody nie zdołało zagasić miłości, ani rzeki jej nie zatopią; jeśli człowiek w zamian za miłość odda cały majątek domu swego, za nic go poczyta.

Ps 44:8
Miłujesz sprawiedliwość, a nienawidzisz nieprawości.
℣. Dlatego Bóg, twój Bóg, namaścił Cię olejkiem wesela. Alleluja, alleluja.
Ps 44:3
℣. Wdzięk rozlał się na twoich wargach, przeto Bóg pobłogosławił cię na wieki. Alleluja.

Ciąg dalszy ☩ Ewangelii świętej według Łukasza.
Łk 7:36-50
Onego czasu: Pewien faryzeusz zaprosił Jezusa na posiłek ze sobą. I wszedłszy do domu faryzeusza, zasiadł do stołu. A oto niewiasta, która była w mieście jawnogrzesznicą, skoro się dowiedziała, że siedział przy stole w domu faryzeusza, przyniosła alabastrowe naczynie olejku i stanąwszy z tyłu u nóg Jego, poczęła łzami zlewać stopy Jego i wycierać włosami swej głowy. I całowała stopy Jego, i namaszczała olejkiem. A widząc to faryzeusz, który Go zaprosił, myślał sobie w duszy: «Gdyby ten był Prorokiem, wiedziałby, zaiste, co zacz jest ta niewiasta, która się go dotyka, że jest grzesznica». I odpowiadając Jezus rzekł doń: «Szymonie, mam ci coś do powiedzenia». A on rzekł: «Mistrzu, powiedz!» «Pewien wierzyciel miał dwóch dłużników: jeden był mu winien pięćset denarów, a drugi pięćdziesiąt. I gdy nie mieli z czego oddać, darował obydwom. Który tedy bardziej go miłuje?» A Szymon odpowiadając rzekł: «Sądzę, że ten, któremu więcej darował».
A On mu rzekł: «Dobrześ osądził». I zwróciwszy się ku niewieście rzekł Szymonowi: «Widzisz tę niewiastę? Wszedłem do domu twego, nie podałeś mi wody do nóg, a ta łzami skropiła stopy moje i włosami swymi otarła. Pocałunku mi nie dałeś, a ta, odkąd weszła, nie przestała całować nóg moich. Nie namaściłeś oliwą głowy mojej, a ta olejkiem nogi moje namaściła. Dlatego powiadam ci: odpuszczone są liczne jej grzechy, bo wielce umiłowała. A komu mniej odpuszczają, mniej miłuje». Rzekł tedy do niej: «Odpuszczają ci się grzechy».
I poczęli współbiesiadnicy mówić między sobą: «Któż jest ten, że nawet grzechy odpuszcza?» I rzekł do niewiasty: «Wiara twoja zbawiła cię. Idź w pokoju».

Ps 44:10
Córki królewskie idą Ci naprzeciw, po Twej prawicy stoi królowa strojna w złoto i szatę wzorzystą.

Prosimy Cię, Panie, niech dary nasze będą Tobie miłe dzięki chwalebnym zasługom świętej Marii Magdaleny, której ofiarną posługę łaskawie przyjął Jednorodzony Syn Twój:
Który żyjesz…

Prefacja zwykła
Zaprawdę godne to i sprawiedliwe, słuszne i zbawienne, abyśmy zawsze i wszędzie Tobie składali dziękczynienie, Panie, Ojcze Święty, wszechmogący, wieczny Boże, przez Chrystusa, Pana naszego. Przez Niego Twój majestat chwalą Aniołowie, uwielbiają Państwa, z lękiem czczą Potęgi, Niebiosa i Moce niebios oraz błogosławieni Serafini we wspólnej wysławiają radości. Z nimi to, prosimy, dozwól i naszym głosom wołać w pokornym uwielbieniu:

Ps 118:121-122; 118:128
Przestrzegałam prawa i sprawiedliwości, niech nie ciemiężą mnie pyszni; stosowałam się do wszystkich przykazań Twoich, nienawidziłam wszelkiej drogi nieprawej.

Przyjąwszy jedyny zbawienny lek, Ciało Twoje i Krew Najdroższą, prosimy Cię, Panie: niech nas opieka świętej Marii Magdaleny wyrwie od wszelkich nieszczęść:
Który żyjesz…