SERDECZNA MATKO, Opiekunko łudzi, * Niech Cię płacz sierot do litości wzbudzi. * Wygnańcy Ewy, do Ciebie wołamy: * Zlituj się, zlituj, niech się nie tułamy.

2. Do kogóż mamy wzdychać, nędzne dziatki? * Tylko do Ciebie, ukochanej Matki, * U której serce otwarte każdemu, * A osobliwie nędzą strapionemu.

3. Zasłużyliśmy, to prawda, przez złości, * By nas Bóg karał rózgą surowości; * Lecz kiedy Ojciec rozgniewany siecze, * Szczęśliwy, kto się do Matki uciecze.

4. Ty masz po sobie i Ojca, i Syna, * Snadnie Go Twoja przejedna przyczyna; * Pokazawszy Mu piersi i wnętrzności, * Łatwo Go skłonisz, Matko łaskawości.

5. Dla Twego Serca wszystko Bóg uczyni, * Daruje plagi, choć człowiek zawini; * Jak Cię, cna Matko, nie kochać serdecznie, * Gdy się skryć możem pod Twój płaszcz bezpiecznie.

6. Ratuj nas, ratuj, Matko ukochana, * Zagniewanego gdy zobaczysz Pana; * Mieczem przebite pokazuj Mu Serce, * Gdy Syna na krzyż wbijali mordercę.

7. Dla tych boleści, któreś wycierpiała, * Kiedyś pod krzyżem Syna swego stała; * Bóg nam daruje, byśmy nie cierpieli, * Cośmy wytrzymać za złość naszą mieli.

8. A gdy ujdziemy tak gniewu, jak chłosty, * Pokaż nam, Matko, tor do nieba prosty; * Niechaj to Serce, z którego opieki * Dotąd żyjemy, kochamy na wieki.