☩ A. M. D. G. ☩
v5.13.1
Wszechmogący, wieczny Boże, w Tobie żyjemy, poruszamy się, istniejemy i nie możemy bez dowodów Twej życzliwej miłości przeżyć ani jednej chwili. Ilekroć więc obchodzimy święta pełne łaski, na wspomnienie Twoich darów i dzieł radością napełnia się nasze obecne życie. I dlatego, gdy na nowo udziela się nam miniona radość i gdy odczuwamy skutki otrzymanych łask, nieustannie składamy dzięki Twemu majestatowi przez Chrystusa Pana naszego. (ze starożytnej prefacji)
Z zakończeniem oktawy Zesłania Ducha Świętego kończy się okres świąteczny. Samo jednak Zesłanie Ducha Świętego trwa nadal. Nie wrócił On do nieba, lecz pozostaje w Kościele dając mu życie nadprzyrodzone. W ciągu niedziel po Zesłaniu Ducha Świętego przedmiotem nauczania i modlitwy Kościoła nie są poszczególne tajemnice z życia Zbawiciela lecz związki łączące chrześcijan z Bogiem i Kościołem. Chrystus wraz z Kościołem tworzy tajemniczy, lecz rzeczywisty organizm, jedno Ciało, które nazywamy Mistycznym w odróżnieniu od fizycznego lub moralnego. W ciele naturalnym zasada jedności tak wiąże jego części że pozbawia je wszelkiej samoistności, natomiast w Ciele Mistycznym siła jednocząca, chociaż także dośrodkowa, wiąże członki ze sobą w ten sposób, iż każdy z nich stanowi własną osobę. Między Ciałem Mistycznym i moralnym istnieje również poważną różnica. W ciele moralnym zasadą jedności jest wspólny cel oraz zespolenie członków w dążeniu do tego celu, dzięki władzy społecznej. W Ciele Mistycznym oprócz wspólnego celu i władzy istnieje wewnętrzny pierwiastek jedności przewyższający wszelkie węzły, które łączą ciała fizyczne lub moralne: jest nim Duch Święty, który napełnia cały Kościół i go jednoczy. Chrystus jest w nas przez Swojego Ducha, udziela Go nam i działa przez Niego. Wszelkie zatem sprawy dokonane przez Ducha Świętego w duszach są zarazem dziełem Chrystusa. Uczestnictwo w Duchu Chrystusowym sprawia, że wszelkie dary, cnoty i charyzmaty istniejące w całej pełni w Głowie, przenikają do wszystkich członków Kościoła i wciąż w nich wzrastają, zależnie od miejsca, jakie zajmują oni w Mistycznym Ciele Chrystusa. Dzięki nim Kościół staje się jakby dopełnieniem Odkupiciela (Encyklika Piusa XII, Mystici Corporis Christi).
Czas po Zesłaniu Ducha Świętego to okres dziękczynnego rozważania i przyswajania owoców Odkupienia. Niedziele tego okresu, zwłaszcza w pierwszej jego części, są odbiciem Niedzieli Wielkanocnej. Teksty mszalne przypominają podstawową prawdę, na której opiera się katolickie życie moralne, a mianowicie, że przez Chrzest zostaliśmy zanurzeni w śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa i mamy umrzeć grzechowi, a żyć dla Boga. Ofiara Eucharystyczna umacnia nasze siły do chrześcijańskiego życia. W ewangeliach niedzielnych Zbawiciel ukazuje się nam jako nauczyciel, lekarz dusz i wskrzesiciel zmarłych.
Wejście Izraelitów do Ziemi Obiecanej było poprzedzone długą wędrówką po pustyni, w czasie której Pan Bóg cudownie karmił i poił swój lud oraz udzielał mu pomocy w walce z wrogami.Kilkakrotnie lud wybrany ulegał pokusom i buntował się przeciw Bogu. Wówczas Pan Bóg zsyłał surowe kary, aby przywieść Izraelitów do opamiętania. Nie cofnął jednak swojego przyrzeczenia i doprowadził potomków Abrahama do Ziemi Obiecanej. Wędrówka Izraela po pustyni jest obrazem życia Kościoła, który od Zesłania Ducha Świętego pielgrzymuje do wiecznej ojczyzny. Przyswojenie owoców ofiary Chrystusa wymaga od poszczególnych katolików osobistego wysiłku, a mianowicie rozważania Prawa Bożego i walki z pokusami. W tej walce wspiera nas łaska Boża, stale spływająca na Kościół przez Eucharystię. Stają przed nami również liczne przykłady naszych starszych braci w wierze, którzy stoczyli zwycięski bój i królują już w niebie, wstawiając się za nami. Są oni świadkami skuteczności Odkupienia i żywym dowodem świętości Kościoła.
Trudności i cierpienia, które Kościół napotyka w pełnieniu swojej misji, oraz nasze własne ułomności i grzechy przypominają nam ciągle, że «rozstać się z tym życiem i być z Chrystusem to daleko lepsze». Budzi się w nas tęsknota za wiekuistym «Alleluja», za życiem wolnym od grzechu i cierpienia, która wzmaga się w miarę, jak oddalamy się od wielkich świąt. Myśl o wieczności dominuje w ostatnich tygodniach tego okresu poczynając od 18 niedzieli.