Tydzień poprzedzający święto Zmartwychwstania nazywamy Świętym lub Wielkim Tygodniem. W tym bowiem tygodniu obchodzimy pamiątkę największych tajemnic naszego odkupienia, mianowicie Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Pańskiego. Większość języków europejskich zachowała dla święta Zmartwychwstania biblijną nazwę Pascha, tj. przejście.

Pascha – przejście Boga

Nazwa ta pojawia się pierwszy raz na kartach Starego Testamentu przy opisie wyjścia Izraelitów z Egiptu. Aby pognębić pychę faraona i złamać jego opór, Bóg zesłał śmierć na wszystkich pierworodnych synów Egipcjan, oszczędzając domy Żydów naznaczone krwią baranka zabitego na ofiarę. Ominięcie przez anioła śmierci domów naznaczonych krwią – to pierwsze miłosierne przejście Boga.

Pascha – przejście Izraela

Skutkiem tego pierwszego przejścia było przejście drugie. Naród wybrany, ocalony dzięki krwi baranka i posilony w czasie świętej uczty jego mięsem, przeszedł przez Morze Czerwone i pustynię do Ziemi Obiecanej. Izraelici zachowali żywe wspomnienie tej wędrówki i tęsknotę do ostatecznego spełnienia się obietnic mesjańskich.

Pascha – przejście Chrystusa

Obietnice mesjańskie spełniły się w sposób całkiem nieoczekiwany dla współczesnego Chrystusowi pokolenia, natomiast zupełnie zgodny z proroctwami i typami biblijnymi. Syn Boży stał się człowiekiem, aby w godzinie wyznaczonej przez Odwieczną Miłość spełnić ofiarę, której wyobrażeniem był rytualny baranek wielkanocny Starego Testamentu. W dniach Paschy Chrystus dokonał zwycięskiego przejścia przez śmierć doczesną do nowego życia w chwale Ojca. Po ludzku rzecz biorąc, rozdzielamy tajemnicę wielkanocną na odrębne tajemnice Śmierci, Zmartwychwstania i Wniebowstąpienia. Kościół ujmuje sprawę głębiej. Śmierć, Zmartwychwstanie i Wniebowstąpienie – to odcinki jednej całości: zwycięskiego przejścia.

Pascha – przejście nasze

Miłosierdzie Boże, które oszczędziło pierworodnych synów Izraela w domach naznaczonych krwią baranka wielkanocnego, teraz oszczędza dzieci Kościoła naznaczone Krwią nowego Baranka Wielkanocnego i wszczepione przez Chrzest w podobieństwo Jego śmierci. Grzechy nasze zostają nam darowane dlatego, że zostały odpokutowane przez «Baranka, który gładzi grzechy świata». Takie jest przejście miłosiernego Jezusa. Postępując za naszym Wodzem, który jest równocześnie naszą drogą do Ojca, odbywamy nasze własne «przejście» ze śmierci do życia, z ciemności do światła, z grzechu do łaski. Tajemnica wielkanocna jest zatem streszczeniem dzieła Zbawiciela i rdzeniem chrześcijaństwa. Obrzędy Wielkiego Tygodnia odznaczają się nie tylko szczególną godnością, lecz także szczególną mocą sakramentalną i skutecznością dla ożywienia życia chrześcijańskiego. Dlatego katolicy dokładają starań, aby ten tydzień poważnie i święcie przeżyć i pobożnie uczestniczyć w wielkich tajemnicach Odkupienia, które Kościół będzie sprawował w liturgii.