Msze własne dla diecezji polskich podano zgodnie z Calendarium Perpetuum pro Diœcesium Poloniæ z 1964 roku. Choć kalendarz ten został opublikowany po 1962 roku, jego wydanie było realizacją postanowień motu proprio Rubricarum instructum św. Jana XXIII z 25 lipca 1960 roku i dotyczy on Missale Romanum z 1962 roku.

Zostały dodane dwa nowe formularze (13 i 15 lipca), a część istniejących formularzy dla diecezji polskich została rozszerzona. Ze względu na utrudniony dostęp do zaktualizowanych formularzy dla ogółu wiernych (np. Mszał Rzymski łacińsko–polski, Paryż 1968 lub Mszał Rzymski Pallottinum, Poznań 1965), w Missale Meum prezentowane są dawniejsze formularze – jak w Mszale rzymskim (mszaliku codziennym) w opracowaniu benedyktynów tynieckich, Pallottinum, Poznań 1963. Wyjątkiem są dwa nowe formularze, które, w związku z ich brakiem w dawniejszym mszaliku, zostały podane w oparciu o Mszał Rzymski Pallottinum, Poznań 1965.

W przyszłości rozważane jest dodanie formularzy z 1964 r. jako opcji do wyboru.

Zmiany w stosunku do kalendarza z 1962 roku:

• Bł. Wincentego Kadłubka przeniesiono z 8 marca na 9 października i rozciągnięto na całą Polskę
• Św. Floriana przeniesiono z 7 maja na 4 maja i rozciągnięto na całą Polskę
• Bł. Jakuba Strzemię przeniesiono z 1 czerwca na 21 października
• Św. Marcina I przeniesiono z 12 listopada na 20 listopada
• Św. Piotra Chryzologa przeniesiono z 4 grudnia na 2 grudnia
• Dodano uroczystość Śś. Andrzeja Świerada i Benedykta, Wyznawców 13 lipca (3 klasy) wraz z własnym formularzem Laetetur
• Dodano uroczystość Św. Brunona Bonifacego z Kwerfurtu, Biskupa i Męczennika 15 lipca (3 klasy) wraz z własnym formularzem Ego Dominus

Źródło: Bartłomiej Zglinicki, Rubrycela mszalna dla diecezji polskich na rok Pański 2023