(1) O Przenajśw. Sakramencie naucza nas Kościół Boży z objawienia Bożego, że przez konsekrację istota chleba przeistacza się w istotę Ciała i istota wina przeistacza się w istotę Krwi Pana naszego Jezusa Chrystusa, a pozostają tylko postacie, to znaczy smak, zapach, kolor i inne przymioty chleba i wina. Pod temi jednak postaciami nie masz już chleba i wina ani ich istoty, jeno jest istota Ciała i Krwi Pańskiej. Ponieważ Ciało i Krew Pańska nie są martwe, ale żywe, więc w Przen. Sakramencie jest także obecna i Dusza P. Jezusa, a zatem całe święte Jego człowieczeństwo. Człowieczeństwo zaś, odkąd Słowo stało się Ciałem, jest nierozłączne od Osoby i Bóstwa Syna Bożego, jak i w niebie na prawicy Boga Ojca siedzi cały i prawdziwy P. Jezus wraz z Bóstwem i Człowieczeństwem swojem, tak i w Przenajśw. Sakramencie pod postaciami chleba i wina jest On cały i żywy prawdziwie, rzeczywiście i istotnie obecny. Jest zaś P. Jezus w Przenajśw. Sakramencie ustawiczną ofiarą Ojcu niebieskiemu, tak samo (choć bezkrwawą), jak nią był na krzyżu, na odpuszczenie grzechów, za żywych i umarłych. Ludziom wreszcie jest pokarmem duszy, jest Towarzyszem, Mistrzem i Panem naszym, podobnie jak nim kiedyś był w postaci widzialnej dla Apostołów.

(2) Że takie jest objawienie Boże o Przen. Sakramencie, na to mamy dowody w Piśmie św., a niektóre z nich i w dzisiejszej Ewangelji i Lekcji. Ewangelja jest cząstką dłuższego ustępu, w którym Jan św. opisuje, jak P. Jezus zapowiadał ustanowienie Przen. Sakramentu; bo zwykł był P. Jezus ważniejsze rzeczy, które miał uczynić dla naszego zbawienia, wprzód zapowiadań, a potem dopiero wykonywać. Tak zapowiedział Mękę i Śmierć Swoją na krzyżu, Swoje Zmartwychwstanie, Wniebowstąpienie i Ducha Św. Zesłanie, ustanowienie w osobie Piotra najwyższego swego Namiestnika na ziemi; podobnież zapowiada ustanowienie Przen. Sakramentu. A stało się to na drugi dzień po cudownem rozmnożeniu chlebów. Ludzie szukali P. Jezusa i znaleźli Go w Kafarnaum. Ujrzawszy ich rzekła: «Szukacie mię nie iżeście widzieli cuda, ale iżeście chleb jedli i najedli się.» A oni: «cóż czynić mamy, abyśmy czynili uczynki Boże? Odpowiedział Jezus i rzekł: toć jest dzieło Boże, abyście wierzyli w tego, którego On posłał. Rzekli mu tedy: cóż tedy za znak czynisz, abyśmy widzieli i uwierzyli Tobie? Cóż działasz? Ojcowie nasi jedli mannę na puszczy jako jest napisano: Chleb z nieba dał im jeść.» Chcieli więc nowej manny. Nawiązuje więc P. Jezus do tego i mówi o chlebie żywota lepszym od manny. Nawiązuje więc P. Jezus do tego i mówi o chlebie żywota lepszym od manny, który im dać zamierza: «Jam jest chleb żywy, którym z nieba zstąpił.» Chleb, który On da, nie będzie chlebem zwyczajnym, czemś martwem, ale żywym i dającym żywot wieczny, bo będzie nim On sam, Bóg-Człowiek. Zapowiedziawszy, że chce być obecny w Przen. Sakramencie cały i żywy, określa rzecz dokładniej: «a chleb, który Ja dam, jest moje Ciało na żywot świata.» Tu powiada Jan św.: «Swarzyli się tedy żydowie między sobą: jakoż ten może nam dać ciało swe ku jedzeniu?» Słysząc od P. Jezusa, że oni mają pożywać Jego Ciało i pić Krew Jego, poczęli burzyć się przeciw Niemi i sprzeczać między sobą. W tem jednak wszyscy się zgadzali, iż P. Jezus rzeczywiście zamierza dać Ciało i Krew swoją, owszem całego siebie, wiernym swoim za pokarm i napój. Czyż może źle Go rozumieli? Ilekroć zdarzyło się, że P. Jezusa źle rozumiano, On zawsze rzecz wyjaśniał i prostował tak jak przystało na Nauczyciela, będącego Prawdą odwieczną. Tak np. kiedy P. Jezus uwiadomiony o chorobie łazarza w dwa dni później powiada Apostołom: «Łazarz przyjaciel nasz śpi,» oni zaś rozumieli, że mówi o śnie zwyczajnym. P. Jezus od razu sprostował i «powiedział im jawnie: Łazarz umarł.» Takich przykładów mamy w Piśmie św. dosyć. Więc i w obecnym wypadku byłby P. Jezus niewątpliwie pouczył żydów, gdyby Go byli źle zrozumieli. Tymczasem P. Jezus nie prostuje ani nie cofa, ale silniej jeszcze potwierdza: «Zaprawdę, zaprawdę wam powiadam: jeślibyście nie jedli Ciała Syna człowieczego ... nie będziecie mieć żywota w sobie.» Dlatego: «wiele ich tedy z uczniów Jego słuchając, mówili: twarda jest ta mowa i któż jej słuchać może? I odtąd wiele uczniów Jego odeszło i już z Nim nie chodzili» (odstąpili P. Jezusa). Mimo to P. Jezus nic ze słów swoich nie ujmuje ani najmniejszego nie robi ustępstwa; owszem odzywa się do Apostołów: «Zali i wy odejść chcecie?» Pozostawia im do wyboru, albo uwierzyć szczerze i bezwarunkowo Jego słowom i zostać przy Nim, albo Go odstąpić, porzucić na teraz i na wieki. Bo chcieć tylko wierzyć w to co się komu w nauce P. Jezusa podoba i trafia do przekonania, odrzucać zaś czego się nie rozumie, albo z swojemi pojęciami nie umie pogodzić, to znaczy być nie uczniem, ale czynić się sędzią P. Jezusa i nauki Jego, to znaczy, to znaczy przypuszczać, iż P. Jezus mylić się może, a więc, że nie jest Bogiem, to znaczy wreszcie niejako powiedzieć P. Jezusowi: Masz Ty swój rozum, być to może, ale i ja mam swój i nie gorszy od Twego. Z takiem usposobieniem niepodobna być chrześcijaninem i służyć Bogu. To też Piotr św. na zapytanie Pana: «zali i wy odejść chcecie?» Woła z uniesieniem: «Panie, do kogóż pójdziemy!?» «Słowa żywota wiecznego masz, a my wierzymy i poznaliśmy, żeś Ty jest Chrystus, Syn Boży». I my za Piotrem św. padnijmy przed Panem naszym utajonym w Przen. Sakramencie, i jak ojcowie nasi wyznawajmy Mu z weselem i wdzięcznością:

«W tej Hostji jest Bóg żywy,
Choć ukryty, lecz prawdziwy.»

(3) Lat temu blisko półtora tysiąca żył św. Cyryl, biskup Jerozolimski, po którym przechowały się aż do naszych czasów nauki katechizmowe, jakie miewał w kościele. Podaję tu z nich krótki ustęp, abyś mógł się przekonać, że i przed wieki uczono tego samego co dziś w Kościele Bożym: «Już sama nauka św. Pawła zdaje się zupełnie wystarcza, żeby utwierdzić was w wierze w Przen. Sakrament, który przyjmując, z łaski Bożej stajecie się, że tak powiem, współcielesnymi i współkrewnymi P. Jezusa. Bo tak pisze, że P. N. Jezus Chrystus nocy, której był wydan, wziąwszy chleb i dzięki czyniąc łamał i dawał uczniom swoim, mówiąc: Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało moje, wziąwszy też kielich, dzięki czynił i rzekł: Bierzcie i pijcie, to jest Krew moja. Kiedy więc On sam o chlebie orzekł: to jest Ciało moje, któż jeszcze będzie śmiał wątpić? I kiedy również On tak stanowczo mówi: to jest Krew moja, któżby kiedy miał wątpić i twierdzić, że to nie jest Krew Jego? Wodę niegdyś w Kanie Galilejskiej przemienił w wino, które poniekąd do krwi jest zbliżone; mieliżbyśmy mniemać, że nie godzien jest, by mu wierzyć, iż wino przemienia w Krew? Bo pod postacią chleba daje nam Ciało, a pod postacią wina daje nam Krew, takiż przyjmując, pożywamy Ciało i Krew Chrystusową i stajemy się uczestnikiem tegoż Ciała i Krwi, stajemy się Chrystoforami, tj. Chrystusa w ciałach naszych noszącymi, gdy Ciało Jego i Krew w siebie przyjmujemy, stajemy się, by użyć wyrażenia św. Piotra, uczestnikami Boskiej natury. Zatem wierz, ufaj, kochaj, a pełen wiary, nadziei i miłości uwielbiaj, dzięki składaj, przepraszaj i proś Pana Jezusa utajonego w Przen. Sakramencie o wszystko, cokolwiek potrzebujesz.»

«Źródło: ks. H. Jackowski SI, Ewangelje niedzielne i świąteczne z objaśnieniami»